القاب امام کاظملقب و كنیه در زبان عربى نمایانگر نحوهء پذیرش جامعه و طرز تلقى آن از فرد مى باشد و هویت شخصى او را در زندگى روشن مى سازد، و تقریبا یك نوع تاریخ و سرگذشت متحركى است كه از شخص، ثابت مى ماند از این رو گاهى یك فرد به تناسب شئون و خدمات و فعالیت‌ها یا خصائص و و یژگى‌هاى خود داراى عناوین و القاب متعددى مى گردد. ۱ - القاب و کنیه های امام کاظماز این رو قهرمان گفتار ما نیز داراى چند کنیه و لقب افتخار آمیز و انسانى مى باشد: ۱.۱ - ابوالحسن اولالبته این سه كنیه زیر نیز در موارد نادر بر او اطلاق مى شد: ابو ابراهیم، ابو على، ابو اسماعیل. این چهار كنیه نام‌هاى دوم او بودند كه گاهى در مكاتبات و اغلب در كتب حدیث اطلاق شده است كه كنیه ى نخستین، معروف ترین و مشهورترین آنها مى باشد و آن كنیه خاطرات و مبارزات امام نخستین را در دلها زنده مى سازد و چند تن از پیشوایان معصوم ما این كنیه را داشتند كه پس از حضرت علی (علیه السلام) امام کاظم (علیه السلام) ، امام رضا (علیه السلام) ، امام جواد (علیه السلام) داشته اند، از این رو محض تشخیص كامل، مقصود از «ابوالحسن» بدون قید، على (علیه السلام) و «ابوالحسن الأول » امام موسی (علیه السلام) و « ابوالحسن الثانی » امام رضا (علیه السلام) و « ابوالحسن الثالث » امام جواد (علیه السلام) است. ۱.۲ - كاظم (فرو دهنده ى خشم)امام در مقابل سعه ى صدر و حلم و بردباری و گذشتى كه داشت اغلب به دشمنان و بدخواهان و متجاوزین حقوق شخصى و خصوصى خود نیز عفو و گذشت داشت. و گاهى نه تنها مرتكب قصاص یا انتقام نمى گشت بلكه طرف را مورد عنایت و بذل توجه خاص خود قرار مى داد. مقصود از «ابوالحسن» بدون قید، على (علیه السلام) و «ابوالحسن الأول» امام موسى (علیه السلام) و «ابوالحسن الثانى» امام رضا (علیه السلام) و «ابوالحسن الثالث» امام جواد (علیه السلام) است. ۱.۳ - عالمآگاه و دانشمند لقبى بود كه در آن عصر مشعشع اسلامى، در بین جمع علما و دانشمندان متعددى كه حضور داشتند روى و فور علم و احاطه ى كامل او بر علوم و دانش‌هاى عصر، به آن بزرگوار اختصاص یافته بود. ۱.۴ - صالح (فرد شایسته)عنوانى بود كه دوستان و علاقه‌مندان بر اساس شایستگى و لیاقت و اطاعت به امام داده بودند و گاهى این لقب، علامت، رمز، و استتارى بود كه مى خواستند بیگانگان از راز شیعه آگاه نگردند. ۱.۵ - باب الحوائجلقبى است كه مردم بغداد، پس از تجربه‌هاى فراوان و امتحان‌هاى مكرر در مواقع نیازمندى و گرفتارى هنگام توسل به درگاه الهى از احترام وجودى آن بزرگوار بهره و ر شده و به درخواست‌هاى خود به بركت توسل به آن محبوب حضور الهى، نایل آمده بودند از اینرو او را «باب الحوائج» نامیده اند و این لقبى است كه پس از رحلت به ایشان تعلق گرفته است كه در تأیید آن از منابع اهل سنت مطالبى در بخش آراء و گفته‌هاى این كتاب آورده شده است كه مطالعه خواهید فرمود. ۱.۶ - صابر (پایدار)استقامت كننده در برابر جور و ظلم‌هائى كه از طرف خلفاى غاصب نسبت به آن شخصیت عالیقدر صورت مى گرفت. چون خلفاى جور او را با انواع و اقسام ناروائى ها و مظالم اذیت كردند ولى او با ثبات و استقامت كوچكترین ضعف و فتورى را از خود نشان نداد. ۱.۷ - امینامانت داری ، درستكارى در اداء امانت، به تمام معناى كلمهء آن، در وجود آن بزرگوار فراهم آمده بود. چون او علاوه بر امانتدارى دنیوى، امین صادق و درستكار واقعی در اداء رسالت الهى، و انجام تعهدات انسانى و پیشوائى ملت بود به حدى كه در راه أداى امامت، جان خود را نیز فدا نمود و زندگى را در زندان ها سپرى ساخت تا انسان ها آزاد و سرفراز زندگى كنند. ۲ - منبعپایگاه اطلاع رسانی تبیان، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۶/۱۶ |